Hala mutlu etmesi kolay olan insanlar var dünyada. Sıkı sıkı tutunmak lazım onlara. Herkes gülebilir, ama gözleriyle gülebilen insan azdır.
Bugün yine iett lerde sürünürken ben. 12 yaşlarında down sendromlu bir kız çocuğunun dikkatle bana baktığını farkettim. Gözgöze gelince gülümsedim. Bir gülümsemenin onu bu kadar çok mutlu edeceğini düşünmemiştim. Önüne dönüp gülüyor geri arkasına bakıyor ve o da bana gülümsüyordu. Bir süre sonra el sallamaya başladı:) Aramızda konuşmaksızın öyle bir iletişim gerçekleşmiş oldu. Hoşçakal diyerekten indim otobüsten.

Bu olay günün tüm yorgunluğunu üzerimden aldığını farkettim otobüsten inerken. İnsanlar var hala mutlu etmesi çok da zor olmayan. Memnuniyetsizlikten o kadar bi haberler ki! Basit bi gülümsemenin bile kalplerini fethetmeye yeter olduğu insanlar...